اگر غم را بپذیریم

مولانا در بیت زیر

شاد از غم‌شو، که غم دام لقاست

اندرین ره سوی پستی ارتقاست

 

میگه که در پذیرشِ " غم " به عنوان واقعیتی از زندگی نگاهی فراتر از انگار ناپذیری باید داشت

 و‌معتقد است باید شادمانه " غم " را پذیرفت و از میان آنها به مراتب بالاتر کمال و بالندگی دست یافت.

 

و این بیت احتمالا برگرفته از آیه ۴ سوره بلد هستش،

اونجایی که خداوند فرمود

همانا انسان را در رنج آفریدم،

و مفسران معتقدن که منظور اون رنج که افسرده و نابود کنه ، نیست...

منظور رنجی است که باعث رشد و ارتقا ِ انسان هست.

 

و جالبه که حالا هم دانشمندان غرب به این باور رسیدن که هر جا غم و ناراحتی پیش آمد،

یعنی داره آگاهت میکنه که جایی اشکال داره

و مشکل رو پیدا کن،

مثل وقتیکه چراغ چِک ماشین روشن میشه و داره اخطار میده

جایی مشکل پیدا شده

 

نظریه مولانا درباره عمقِ هر چیزی

به قول مولانا

هرچیزی که بخای درک کنی و درموردش حرف بزنی

اول باید همون بشی،

شما تا عاشق نشی، درک درستی از عشق نداری،

تا عارف نشی درکی از سلوک و عرفان نداری

تا عاقل نشی هم نمیفهمی منطق چیه

حتی تا زمانی ظالم نشی درکی از خشونت و ظلم نداری

 

پس قیامَت شو قیامَت را بِبین

دیدنِ هر چیز را شَرط است این

 

تا نگردی او، ندانی‌اَش تَمام

خواه آن اَنْوار باشد یا ظَلام

 

عقل گردی عقل را دانی کَمال

عشق گردی عشق را دانی ذُبال

مقصد آنگونه که گفتند به ما، روشن نیست

به قول مولانا

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من

دل من داند و من دانم و دل داند و من

 

 

یا به قول خیام

این کوزه چو من عاشق زاری بوده است

در بند سر زلف نگاری بوده‌ست

این دسته که بر گردن او می‌بینی

دستی‌ست که برگردن یاری بوده‌ست

 

و به قول سعدی

من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی

یا چه کردم که نگه باز به من می‌ نکنی

دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست

تا ندانند حریفان که تو منظور منی

دیگران چون بروند از نظر از دل بروند

تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی