مثل نسیمی تو دل تابستون

آتیش وقتی کوچیکه،

با یه کپسول، با یه شیلنگ آب خاموش میشه...

ولی وقتی یه جنگل آتیش می‌گیره،

فقط بارونه که می‌تونه خاموشش کنه.

 

بعضی وقتا آدما با حرفاشون، با تهمت‌هاشون،

با داد زدن و قضاوتاشون،

اون‌قدر خستت می‌کنن

که انگار دارن جنگلِ وجودتو

درختای روح و روانتو

می‌سوزونن...

 

اون‌جاست که فقط

بارونِ حضورِ یه آدمِ خاص

می‌تونه خاموشت کنه

و دوباره شادابت کنه.

 

نه فقط برای من که دوسش دارم،

برای هر کسی که یه روز، یه جا

همکارش بوده، رفیقش بوده،

یا حتی فقط یه سلام باهاش رد و بدل کرده...

 

همه، اون بارونی بودنشو حس کردن...

اون آرومیِ نجات‌بخششو فهمیدن.

خدا قوت

وسط شلوغی‌های روزمره،

بین اون‌همه هیاهو و منم‌منم کردنِ آدما،

 

وقتی زنگِ تلفنت بند نمیاد،

و هر ساعت باید جواب چند نفر رو بدی،

در حالی که همه طلبکارتن و توقع دارن...

 

هرچقدر هم که صبور باشی،

باز یه وقتایی می‌رسی به نقطه‌ی جوش؛

به جایی که حتی خودت رو هم نمی‌تونی تحمل کنی.

 

اما...

همون یه لحظه،

یهو اونی که باید باشه، پیداش می‌شه...

آروم از کنارت رد می‌شه و فقط می‌گه: "خدا قوت".

انگار برای موتورِ جسمت،

یه ترموستات باز شده؛

گرما تخلیه می‌شه،

یه‌هو سبک می‌شی، خنک می‌شی،

دوباره سر پا می‌شی،

و باز می‌تونی آدما رو تحمل کنی.