قیافه حق بجانب نگیریم
به عقیده من،
درسته که وقتی عصبی میشیم ، گاهی رفتاری انجام میدیم که از کنترلمون
خارج هست،
اما عصبی شدن یا نشدن در بیشتر مواقع دست خودمونه.
و ضمیر ناخودآگاه در لحظه خیلی خیلی کوتاهی،
ابتدا میسنجه که میتونم عصبی بشم یا نمیتونم
و بنظرم بستگی به این داره که توی اون موقعیت چقدر قدرت دارم
بعنوان مثال
اگر کسی بهمون توهین کنه
اگر اون شخص، کسی مثل افراد خانواده یا یک فرد ضعیف " به این معنی
که بهمون آسیب نمیزنه " باشه
سریع عصبی میشیم و با تندی جواب میدیم...
اگر اون شخص مثل قاضی دادگاه یا مثلا فلان نظامی درجه دار باشه
خیلی خونسردیم و اصلا عصبی نمیشیم
" یا اگر عصبی بشیم، خودمون رو کنترل میکنیم"
اگر اون شخص رفیقمون باشه ، ممکنه حتی بخندیم.
پس خودمون رو گول نزنیم که دست خودم نیست که عصبی شدم.
.
نکته :
معمولا خشم خودمون رو سر کسی خالی میکنیم که بهمون نزدیکتره
یا جایی توی ضمیر ناخودآگاه حس میکنیم دوستمون داره،
مثل مادر، پارتنر، ....
یک داستان می خوندم تقریبا شخصیت داستان حرفی مثل شما رو زد
(همه انسانها خشمگین میشن ، فقط انتخاب می کنند روی چه کسی نشانش کنند ، و جواب ساده است همانی که خوردنش راحت تر است و تقلای کمتری نشان میدهد...اگر هم دست و پا نزند چه بهتر.)
این وحشیانه و غم انگیز اما پر تکراره..
.